Dog's Paw :)

Wysłany: Pon 15:13, 10 Mar 2008

Wyżeł niemiecki krótkowłosy jest bezsprzecznie najbardziej rozpowszechnioną na kontynencie europejskim rasą wyżłów krótkowłosych. Wyhodowano ją przed paroma wiekami, gdy w różnych krajach z psów gończych wyselekcjonowano okazy mające skłonność do
wystawiania; w dalszej hodowli powstaly z nich różne rasy wyżłów krótkowłosych. W Niemczech znano wyżła staroniemieckiego krótkowłosego. Przez skrzyżowanie go z pointerem starohiszpańskim i z niektórymi dogowatymi stworzono silnego psa o ciężkiej głowie, który pewnie wystawiał ptactwo i drobną zwierzynę oraz tak samo niezawodnie pracował na tropie. Przeszukiwał jednak pole wolno, miał zaledwie średni węch, nie mógł więc konkurować z angielskimi psami, które sprowadzono do Niemiec w latach czterdziestych ubiegłego wieku. W różnych regionach do uszlachetnienia wyżła użyto pointera angielskiego i tak na przełomie wieku stopniowo wyhodowano psa, który zbliżał się do współczesnego wyżła niemieckiego krótkowłosego.
W dalszej hodowli uwzględniono nie tylko eksterier, lecz również wyniki pracy w polu. Niemiecki wyżeł krótkowłosy stał się lżejszy niż przewidywał pierwotny wzorzec z 1879 r., a także szybszy, o lepszym węchu. Ponadto uzyskał elegantszą sylwetkę, nie tracąc jednakże pewności w pracy na tropie ani zamiłowania do aportu i pracy w wodzie.
Te właściwości, cenne dla praktyki łowieckiej, a ponadto pojętność i układność, stworzyły psa, w którym połączone zostały cechy wyżła, niezawodnego aportera oraz posokowca i gończaka, tzn. uczyniły zeń wszechstronnego psa myśliwskiego.

Wzorzec

Charakterystyka ogólna. Wyżeł niemiecki krótkowłosy, podobnie jak pointer w Anglii, jest najstarszym wyżłem niemieckim. Obok harmonijnej budowy ma urzekający styl szukania. W pracy w wodzie i na farbie oddaje nadzwyczajne usługi. Jest układny, przyjemny we współżyciu domowym, chętny w pracy i przywiązany do swego pana. Jak podają księgi hodowlane rasa ta jest najbardziej rozpowszechniona. W roku 1937 wyżły te zdobyły 106 pierwszych miejsc w próbach polowych. Wrażenie ogólne. Pies pełen temperamentu, szybki, silny. Ani mały, ani nadmiernie duży. Psy zbyt duże są zwykle długonożne i rzadko są wytrwałe. Psy średniego wzrostu "pokrywają przy krótkim grzbiecie dużo gruntu" podobnie jak dobrze zbudowany koń myśliwski. Pożądany wzrost psa od 62 do 64 cm, suki nieco mniej. Psy ociężałe, limfatyczne są niepożądane. Powinien wywierać wrażenie psa pełne-go temperamentu, energicznego, o zebranych ruchach, lecz nie nerwowego.

Głowa. Sucha, o wyraźnej sylwetce, ani za lekka, ani za ciężka, masą i długością zharmonizowana z całością. Część mózgowiowa dość szeroka, płasko wysklepiona, bruzda czołowa niezbyt głęboka, guz potyliczny nie rzucający się w oczy. Grzbiet nosa lekko wysklepiony: zupełnie prosty - spotykany rzadko i mniej ładny - jest jeszcze dopuszczalny, wklęsły natomiast niepoiądany. Koniec nosa nieco wysunięty, przechodzi w opadające pionowo fafle, ciągnące się płaskim, wdzięcznym tukiem do kącika warg: fafle niezbyt obwisłe, policzki silne, o dobrze rozwiniętych mięśniach. Przejście do czoła stopniowo wznoszące się: łuki nadoćzne oglądane z boku - wyraźnie zaznaczone. Kufa dość silna i długa, spiczasta wadliwa.

Uszy. Średniej długości, ani zbyt mięsiste, ani za delikatne, wysoko i szeroko osadzone, gładko i bez skrętów ściśle przylegające do głowy, u dołu tępo zaokrąglone. Naciągnięte ku przodowi powinny dochodzić mniej więcej do kącika warg.

Oczy. Średniej wielkości, o wejrzeniu spokojnym, budzącym zaufanie, ani wypukłe, ani głęboko osadzone: powieki dobrze przylegające. Pożądane oczy brązowe; jasnożółte (jastrzębie) niepożądane.

Nos. Brązowy, im większy, tym lepiej, nozdrza szeroko rozwarte, ruchliwe. Nos koloru mięsa lub łaciaty niepożądany: jedynie przy białym tle dopuszczalny.

Uzębienie. Silne i zdrowe, trzonowce dopasowane do siebie, siekacze schodzą się w ścisłym zgryzie nożycowym. Zgryz zarówno przedni, jak i tylny niedopuszczalny.

Szyja. Dość długa, kark bardzo muskularny, lekko wygięty, rozszerzający się stopniowo ku łopatkom. Skóra na podgardlu możliwie ściśle przylegająca.

Klatka piersiowa. Raczej głęboka niż szeroka, lecz we właściwej proporcji do całości. Żebra dobrze wysklepione, nie płaskie, nigdy beczkowate: tylne żebra nisko zachodzące. Odstęp od ostatniego żebra do guza biodrowego nie za duży: brzuch nieco podciągnięty. Obwód klatki piersiowej około 8-10 cm większy nii wysokość w kłębie, bezpośrednio za łokciami mniejszy aniżeli w odległości około dłoni poza łokciami.

Grzbiet. Prosty, krótki grzbiet jest dla wytrwałego biegu niezwykle ważny. Nie może przeto być ani za długi, ani sękowaty. Lędźwie szerokie i lekko wysklepione. Partia krzyżowa i tył szerokie i dość długie, ani przebudowane, ani ścięte, początkowo przebiega na wysokości grzbietu, a dalej opada nieznacznie ku ogonowi.

Kończyny przednie. Łopatki ruchliwe, ukośnie ustawione, dobrze umięśnione. Ramię długie, także przesunięte daleko ku tyłowi, ale nie odstawione ani zbytnio przylegające do tułowia. Podramię proste, suche, dobrze umięśnione. Kości podramienia niezbyt grube, śródręcze zaledwie nieznacznie wygięte, prawie proste, ale nie strome.

Kończyny tylne. Miednica długa, szeroka, pojemna. Uda szeroko rozstawione o silnej, suchej muskulaturze. Podudzie ustawione pod właściwym kątem do śródstopia. Nadmierne ukątowanie wpływa ujemnie na wytrwałość. Śródstopie silne i dość proste, ale niezbyt pionowo ustawione. Stawy skokowe nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do środka. Łapy silne, zwarte, okrągłe lub kształtu łyżki; palce duże, wysklepione o mocnych pazurach. Opuszki silne i twarde.

Ogon. Wysoko osadzony, u nasady silny, dalej zwężający się, średniej długości, o jedną trzecią przycięty. W spokoju jest obwisły, w spokojnym ruchu noszony poziomo, ale nie ponad grzbietem ani nie silnie wygięty; przy szukaniu w polu - w żywym ruchu.

Szata. Skóra ściśle przylegająca i nie tworząca nigdzie fałd. Włos krótki i gęsty, w dotyku jędrny i twardy, na dolnej części nieznacznie dłuższy, na uszach i na głowie cieńszy i krótszy.

Umaszczenie. Mogą być różne rodzaje umaszczenia.
1. Brązowe bez oznak
2. Brązowe z niewielkimi białymi lub dereszowatymi oznakami na piersi i kończynach.
3. Ciemny deresz z brązową głową i brązowymi łatami lub cętkami. Tło nie może być brązowe z białym, ani białe z brązowym, lecz dokładnie zmieszane. Wewnętrzna strona tylnych kończyn oraz koniec ogona często nieco jaśniej umaszczone. Im mniej łat tym lepiej. Często grzbiet nosa, pokrywa czaszki oraz fafle są biało cętkowane.
4. Jasny deresz z brązową głową i brązowymi łatami lub cętkami; przy takim umaszczeniu przeważają włosy białe.
5. Białe z brązowym znaczeniem głowy, brązowe łaty i cętki.
6. Czarne - włosy czarne tak samo rozmieszczone jak u dereszów. Obecnie, dopuszczalne jest żółte podpalanie.
Wady. Budowa ciężka, niezdarna lub przebudowana, grzbiet miękki, łękowaty. Nadmiernie duża głowa z silnie pomarszczonym czołem; tył czaszki kulisty, guz potyliczny zbyt wydatny. Uszy za długie, pofałdowane o spiczastych końcach, zawijające się lub mięsiste. Nos koloru mięsa, nie przylegające powieki, podgardle z wiszącymi fałdami. Łokcie wykrzywione i strome, wykręcone na zewnątrz albo do środka, staw nadgarstkowy przegięty. Kończyny tylne krowiaste lub strome, łapy skierowane na zewnątrz, palce rozlazłe, wilcze pazury należy usunąć. Ogon za nisko osadzony, za gruby, silnie ku górze wygięty lub obrośnięty szczotką. Zgryz przedni lub tylny, braki przedtrzonowców.

Źródło: Strona Ryszarda Łosinieckiego.

Osobiście lubię wszystkie wyżły niemieckie, świetne w tropieniu. Smile